Θεματολόγιο Πνευμονολογίας

|Iατρική ηθική | |ιπποκρατική Ιατρική|Ιατρική, αγοραία μεταμόρφωση της, |Ιατρική, σύγχρονη |Ιατρική ηθική, βιοπολιτική |Ιατρική των τεσσάρων P (P4)|ενημερωμένος ασθενής|Σχέση Ιατρού-ασθενούς|Ιατρική ορθοπραία β'|Ιατρική, βασισμένη σε ενδείξεις|

 Παρά την μακροχρόνια, επίπονη και επίμονη έρευνα, την καταιγιστική εισαγωγή της τεχνολογίας στους τομείς διαγνώσεως και θεραπείας, την κατανόηση των αρχών της συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαιδεύσεως, της βασισμένης σε ενδείξεις πρακτικής, δεν επετεύχθη βελτίωση ούτε της υγείας ούτε της ποιότητας της ζωής. Οι ασθενείς εξακολουθούν να πεθαίνουν από την πάθηση για την οποία επί χρόνια εθεραπεύοντο και η περιορισμένη συμβολή ακόμη και των πανάκριβων βιοτεχνολογικών φαρμάκων εξαντλείται στην ανακούφιση από τα συμπτώματα. Όπως ευφυώς ειπώθηκε, οι υπερτασικοί, π.χ., ασθενείς, από την υπέρτασή τους καταλήγουν, ακόμη κι αν δεν έχουν αυξημένη πίεση. H σχέση "ιατρού-ασθενούς' βλάπτεται από συμπεριφορικές αποκλίσεις που αφορούν, σε άλλοτε, άλλο βαθμό και τους δύο -επ΄ωφελείη καμνόντων- συντελεστές της: τους ασθενείς και τους Ιατρούς. Οι ασθενείς εξακολουθούν να πεθαίνουν από την πάθηση για την οποία επί χρόνια εθεραπεύοντο και η περιορισμένη συμβολή ακόμη και των πανάκριβων βιοτεχνολογικών φαρμάκων εξαντλείται στην ανακούφιση από τα συμπτώματα. Όπως ευφυώς ειπώθηκε, οι υπερτασικοί, π.χ., ασθενείς, από την υπέρτασή τους καταλήγουν, ακόμη κι αν δεν έχουν αυξημένη πίεση. H σχέση "ιατρού-ασθενούς" βλάπτεται από συμπεριφορικές αποκλίσεις που αφορούν, σε άλλοτε, άλλο βαθμό και τους δύο -επ΄ωφελείη καμνόντων- συντελεστές της: τους ασθενείς και τους Ιατρούς. Οι δυσμενείς αυτές αποκλίσεις αποτελούν συνέπεια της αγοραίας μεταμορφώσεως της ιατρικής, ως τέχνης κι επιστήμης και της εξαρθρωτικής επιδράσεως, επί της άλλοτε στερρά συναρτωμένης σχέσεως, που ασκεί η πολυδιάστατη ιατρική προπαγάνδα και η αποτυχία ης ανθρώπινης κοινωνίας να ενσωματώσει την πραγματικότητα της αλληλεγγύης και να απαλλαγεί από το κυλώνειο άγος της ανερμάτιστης κερδοσκοπίας. Και οι δύο συντελεστές της σχέσεως "Ιατρού-ασθενούς" έχουν υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις από τη διαβρωτική επίδραση της αγοράς: Οι μεν ασθενείς συνεχίζουν να απαιτούν παροχημένες, άχρηστες ή και επιβλαβείς θεραπείες, ακόμη και να τις αναζητούν από αναρμόδιους φορείς, αλλά και περιττές και ανούσιες διαγνωστικές δοκιμασίες, που τους εκθέτουν σε εποβλαβείς ακτινοβολίες και υψηλό κόστος, οι δε ιατροί να υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους. Οι ιατροί, προσκολλημένοι στον αναχρονιστικό χαρακτήρα της δεσποτικής ασκήσεως της ιατρικής, επιβάλλουν στους ασθενείς ανώφελες ή και επιβλαβείς θεραπείες, ενώ στερούν από άλλους φάρμακα διασώσεως, λόγω επαγγελματικής βιασύνης, αποσπασματικής ή κατευθυνόμενης ενημερώσεως ή καταφυγής στην άσκηση αμυντικής ιατρικής. Οι κανόνες Ιατρικής Δεοντολογίας πρέπει, επικαιροποιούμενοι, να τηρούνται απ΄όλους και τα Γραφεία δικαιωμάτων των ασθενών πρέπει να συμπεριλάβουν και τις υποχρεώσεις τους. Ωστόσο, καμμιά πρόνοια δεν θα αποδώσει, εάν δεν αποκατασταθεί η σχέση “ιατρού-ασθενούς” και δεν επιστρέψει στα Ιπποκρατικά της όρια (βλ.: Ιπποκράτους: περί αρχαίης Ιατρικής).
Και οι δύο συντελεστές της σχέσεως "Ιατρού-ασθενούς" έχουν υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις από τη διαβρωτική επίδραση της αγοράς: Οι μεν ασθενείς συνεχίζουν να απαιτούν παροχημένες, άχρηστες ή και επιβλαβείς θεραπείες, ακόμη και να τις αναζητούν από αναρμόδιους φορείς, αλλά και περιττές και ανούσιες διαγνωστικές δοκιμασίες, που τους εκθέτουν σε εποβλαβείς ακτινοβολίες και υψηλό κόστος, οι δε ιατροί να υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους. Οι ιατροί, προσκολλημένοι στον αναχρονιστικό χαρακτήρα της δεσποτικής ασκήσεως της ιατρικής, επιβάλλουν στους ασθενείς ανώφελες ή και επιβλαβείς θεραπείες, ενώ στερούν από άλλους φάρμακα διασώσεως, λόγω επαγγελματικής βιασύνης, αποσπασματικής ή κατευθυνόμενης ενημερώσεως ή καταφυγής στην άσκηση αμυντικής ιατρικής. Οι κανόνες Ιατρικής Δεοντολογίας πρέπει, επικαιροποιούμενοι, να τηρούνται απ΄όλους και τα Γραφεία δικαιωμάτων των ασθενών πρέπει να συμπεριλάβουν και τις υποχρεώσεις τους. Ωστόσο, καμμιά πρόνοια δεν θα αποδώσει, εάν δεν αποκατασταθεί η σχέση “ιατρού-ασθενούς” και δεν επιστρέψει στα Ιπποκρατικά της όρια (βλ.: Ιπποκράτους: περί αρχαίης Ιατρικής).
 

O όρος ”ωφέλιμη άσκηση της Ιατρικής, good clinical practice” και ο προτεινόμενος όρος "κλινική ευπραξία" εμπεριέχει περισσότερα νοήματα από μια ανταλλακτική σχέση του ιατρού με τον ασθενή του, o οποίοw προσδοκά την παροχή ενός αγαθού: την υγεία. Ο Ιατρός πρέπει να διαμορφώσει μια σχέση επικοδομητική έναντι της κοινωνίας και των συναδέλφων του, επίσης. Από την άλλη πλευρά, ο ασθενής πρέπει να είναι έτοιμος να εμπιστευτεί τον ιατρό, που εξάλλου ελεύθερα και αβίαστα επέλεξε για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας του
Ορθή Ιατρική πρακτική: Περιλαμβάνει δράσεις, στάσεις και αξίες της φροντίδας, όπως η συμπόνια, αρμοδιότητα, συνείδηση, δέσμευση και συμπάθεια
Ο Ιατρός από την πλευρά του, για να δικαιώσει την εμπιστοσύνη που στο πρόσωπό του επεδείχθη, πρέπει:
[α] να ανάγει την φροντίδα του ασθενούς ως κύριο μέλημά του, στο οποίο να αφιερωθεί ανεμπόδιστα και χωρίς ιδιοτέλεια, υπολογισμούς και μεροληψίες.
[β] να προστατεύει και να προάγει την υγεία των ασθενών του και του κοινωνικού συνόλου.
[γ] να συντηρεί και να βελτιώνει αποδεκτά επίπεδα ασκήσεως της ιατρικής τέχνης κι επιστήμης, με επιμέλεια να συγκροτεί την ιατρική του συνείδηση και να είναι έτοιμος για κάθε πιθανή εμπλοκή ή δυσκολία στο δυσχερές έργο του. Η ιατρική είναι διαχείριση αβεβαιοτήτων και πρέπει ο ιατρός να είναι πλήρως ενημερωμένος και να ενεργεί με βάση ένα διαμορφωμένο πλάνο δράσεων, που θα του επιτρέπει χωρίς παλινωδίες και αναπροσανατολισμούς να εφαρμόζει την καλύτερη θεραπευτική αγωγή με τις λιγότερες, δυνατές, παρενέργειες.
[δ] να αναγνωρίζει και να ενεργεί στα πραγματικά όρια των δεξιοτήτων του και να μη διακινδυνεύει ούτε να αφήνει τα πράγματα στην καλή συγκυρία και την τύχη.
[ε] να συνεργάζεται με συναδέλφους του με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ασθενούς.
[στ] να ασκεί με βάση την αρχή της συνηγορίας υπέρ του ασθενούς ακόμη και αν πρόκειται να εναντιωθεί με τους άλλους, τον ασφαλιστικό φορέα, το σύστημα υγείας ή και την κοινωνία ολόκληρη.
[ζ] να θεραπεύει τον  ασθενή με ολιστική αντίληψη, ως ένα ψυχοσωματικό σύνολο, και όχι σαν ένα όργανό του, που πάσχει και να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και τα προσωπικά δεδομένα του ασθενούς του.
[η] να αντιμετωπίζει τον ασθενή του με ευγένεια, σοβαρότητα και εχεμύθεια.
[θ] να συνεργάζεται με τον ασθενή, τον οποίο πρέπει να προφυλάσσει από εσφαλμένες επιλογές, λόγω ασύμμετρης πληροφόρησης. Υπό τον όρο της πλήρους ενημερώσεώς του, να σέβεται τις επιλογές του.
[ι] ο ιατρός πρέπει να δρα ακαριαία, εάν έχει επαρκείς λόγους να πιστεύει ότι ο ασθενής του τελεί σε κίνδυνο από την ίδια τη ραγδαία εξέλιξη της αρρώστειας ή από ιατρικές αστοχίες ή έλλειψη νηφαλιότητας, ανιδιοτέλειας, ή εχεφροσύνης του θεράποντος ιατρού.
[ια] κάθε ιατρός είναι προσωπικά υπεύθυνος για τα ενεργήματά του και πρέπει πάντα να είναι έτοιμος να δικαιολογήσει πειστικά τις αποφάσεις και τις πράξεις του.
[ιβ] Τέλος, πρέπει να τονιστεί ρητά ότι για κάθε ατομικά εργαζόμενο ιατρό ή ενταγμένο σε ομάδα (πολυατρείο, Κλινική, Νοσοκομείο),  ως το Εθνικό Σύστημα Υγείας ολόκληρο, οι καταγεγραμμένοι τρόποι, πρωτόκολλα και μέθοδοι λειτουργίας είναι δεσμευτικές τόσο για τον εργαζόμενο ιατρό, όσο και για τον εργοδότη του

Η σΙ-Α έχει τύχει φιλοσοφικού, κοινωνιολογικού, λογοτεχνικού ενδιαφέροντος αφότου ο Ιπποκράτης, την έφερε στο επίκεντρο της ιατρικής τέχνης, για την ενίσχυση θετικών κινήτρων και την εξασθένιση αρνητικών στις διεργασίες για τη διάγνωση, τη θεραπεία και αποκατάσταση των απωλειών υγείας. Ήδη αποτελεί αντικείμενο ~8000 άρθρων, μονογραφιών, κεφαλαίων, ακόμη και βιβλίων. Η υγιής σΙ-Α είναι το αναγκαίο περιβάλλον για την ευδόκιμη έκβαση της θεραπευτικής διαδικασίας, την  ενίσχυση της ικανοποιήσεως των ιατρών κκαι των ασθενών, ώστε, σε πολλές πανεπιστημιακές, ιαρτρικές σχολές αποτελεί μέρος της προπτυχιακής εκπαιδεύσεως (&, &). Η σχέση θεμελιώνεται στην κρίσιμης σημασίας αρχική συζήτηση μεταξύ ιατρού-ασθενούς, κατά τη λήψη του ιστορικού (παρούσα κατάσταση, ατομικό και οικογενειακό αναμνηστικό), το οποίο αποτελείται από 14 δομικά συστατικά και στο οποίο ενσωματώνονται 3, άρρηκτα συνδεδεμένες, μεταξύ τους, λειτουργίες. Ο ασθενής που δεν θα εμπιστευτεί τον ιατρό, που είναι ανήσυχος και δεν αισθάνηκε ασφαλής, δεν πρόκειται να του εκμυστηρευτεί πληροφορίες περί της κατααστάσεως της υγείας του. Από την οικοδόμηση αποδοτικής σχέσεως, επομένως, και την μέσω αυτής ενεργοποίηση του ασθενούς, εξαρτάται η ποιότητα και η πληρότητα των παρεχομένων πληροφοριών, η βελτίωση της ικανοποιήσεως και των δύο αποτελεί κρίσιμη προϋπόθεση βιολογικής και συμπεριφορικής συμμορφώσεως (&, &). Στις λειτουργίες της σΙ-Α συγκαταλέγονται: ➀ Ο προσδιορισμός και η παρακολούθηση των μεταβολών του προβλήματος· ➁ η ανάπτυξη, συντήρηση και ευμενής απόληξη της θεραπευτικής διαδικασίας· και, ➂ η λεπτομερής και κατανοητή ενημέρωση / εκπίδευση του ασθενούς παρουσίαση του σχεδίου θεραπείας. Στα δομικά συστατικά της σΙ-Α περιλαμβάνονται: 1. προετοιμασία κατάλληλου περιβάλλοντος· 2. ···············    

-$-