Ο κυψελιδικός αερισμός (à109, 136, 177, 182, 183, 240, 253, 461, 573.1, 575, 626, 692, 780, 967, 968, 970, 972) μειώνεται όταν: (α) μειώνεται ο αναπνεόμενος όγκος, όπως συμβαίνει σε νευρομυϊκές παθήσεις, νοσήματα του θωρακικού τοιχώματος, του κολλαγόνου, αποφρακτικές πνευμονοπάθειες κλπ. Στις περιπτώσεις, απόλυτης μειώσεως του κυψελιδικού αερισμού, η DΑ -aO2 διατηρείται φυσιολογική∙ (β) μειώνεται η συχνότητα αναπνοής, χωρίς ανάλογη αύξηση του αναπνεόμενου όγκου, όπως συμβαίνει επί κεντρικής καταστολής (φαρμακευτικής, τραυματικής ή νεοπλασματικής αιτιολογίας). Στις περιπτώσεις αυτές, απόλυτης μειώσεως του κυψελιδικού αερισμού, η DΑ -aO2 διατηρείται φυσιολογική. (γ) αυξάνεται ο νεκρός χώρος, όπως συμβαίνει σε καταστάσεις με διαταραχές αερισμού / αιματώσεως, κατά τις οποίες αυξάνονται οι περιοχές που αερίζονται, αλλά δεν αιματώνονται, δηλαδή σε καταστάσεις με αύξηση του φυσιολογικού νεκρού χώρου. Η αύξηση του αερισμού του νεκρού χώρου, που συνεπάγεται σχετική μείωση του κυψελιδικού αερισμού, μπορεί να παρατηρηθεί ακόμη και σε καταστάσεις με αύξηση του ολικού –κατά λεπτό- πνευμονικού αερισμού, όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις παροξύνσεως χρονίας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας. Στις καταστάσεις αυτές, δηλαδή με σχετική μείωση του κυψελιδικού αερισμού, λόγω εκτεταμένης ανομοιότητας αερισμού / αιματώσεως στους πνεύμονες, η DΑ -aO2