Οξεοβασική ισορροπία, διαταραχές, μικτές

Στην καθημερινή κλινική πράξη, η εμφάνιση μιας από τις απλές διαταραχές δεν είναι ασυνήθης. Ας υποθέσουμε έναν ασθενή με χαμηλό pH και, επομένως, οξέωση. Η αναγνώριση χαμηλής συγκεντρώσεως HCO₃̄ πιστοποιεί ότι πρόκειται περί μεταβολικής οξεώσεως, ενώ η υψηλή P_aCO₂ πιστοποιεί ότι πρόκειται περί αναπνευστικής οξεώσεως. Εάν οι προηγούμενες διαταραχές συνυπάρχουν (δηλαδή εάν διαπιστώνεται χαμηλή HCO₃̄ και υψηλή P_aCO₂), ο ασθενής πάσχει από μικτή διαταραχή, δηλαδή αναπνευστική και μεταβολική οξέωση. Αντίθετα, εάν ο ασθενής εμφανίζει αύξηση του pH, υψηλή συγκέντρωση HCO₃̄ και χαμηλή P_aCO₂, πρόκειται πάλι, περί μικτής διαταραχής, δηλαδή μεταβολικής και αναπνευστικής αλκαλώσεως. Προκειμένου περί μικτών διαταραχών, οι τιμές από την ΑΑΑΑ είναι περισσότερο συγκεχυμένες, επειδή είναι δυνατόν [α] να υφίσταται μεταβολική οξέωση, χωρίς να ευρίσκεται ελαττωμένη η συγκέντρωση διττανθρακικών και χωρίς να επισημαίνεται έλλειμmα βάσεως∙ [β] να υφίσταται μεταβολική αλκάλωση, χωρίς να ευρίσκεται αυξημένη η συγκέντρωση διττανθρακικών [HCO₃̄] ή αυξημένη ΒΕ∙ [γ] να υφίσταται αναπνευστική οξέωση χωρίς υπερκαπνία, συνισταμένη, απλώς στην ανικανότητα του κυψελιδικού αερισμού να προκαλέσει αντιστάθμιση, με μείωση της P_aCO₂, σε μια προϋπάρχουσα μεταβολική οξέωση∙ ή, τέλος, [δ] να υφίσταται αναπνευστική αλκάλωση, χωρίς να επισημαίνεται υποκαπνία, λόγω αντισταθμιστικής αυξήσεως της P_aCO₂ από συνυπάρχουσα μεταβολική αλκάλωση[i].

επιστροφή