Σε απάντηση σε επί σταθερού WR επιτυγχάνεται κμια τιμή ‘σσ’ καθ όλη της έκταση των μεταβολών του WR για την οποία επετεύχθη η ‘σσ’. Για μια δοκιμασία στο διάδρομο (ramp test - δες εικόνα ), ένας σταθερός ρυθμός μεταβολής της V̇Ο2 επιτυγχάνεται με τά ένα μεσοδιάστημα που αντανακλά το τις κινητικές απαντ΄σηεις των συστημάτων. Το όφελος αυτών των απαντήσεων ( ΔV̇Ο2 /ΔWR) έχει δειχεθί ότι δεν διαφέρει από εκείνα επί απαντήσεων σε ‘σσ’ (φυσιολογικά 9-121 ml/min W). Η βαθμιδωτή αύξηση, επομένω, συχνά χρησιμοποιείται ως δείκτης της (αν)ικανότητας έργου. Αλλά ενώ το εύρος των μεταβολών στη γραμμική περιοχή, της δοκιμασίας ράμπας (ramp test) είναι φυσιολογικά το ίδιο όπως επί δοκιμασίας ‘σσ’, η πραγματική τιμή V̇Ο2 υπό οποιοδήποτε WR είναι χαμηλόρερη. Εν τούτοις, σε πολλούς ασθενείς με καρδιοπνευμονικές παθήσεις, αυτή η βαθμιδωτή αύξηση μπορεί να είναι πολύ χαμηλή (π.χ., 8 ml/min.W ή χαμηλότερη), δηλωτική διαταραχής στην ανταλλαγή αερίων.
Η υψηλότερη τιμή που μπορεί να επιτευχθεί με καλή προσπάθεια από τον εξεταζόμενο ονομάζεται peak V̇Ο2 (V̇Ο2 peak) ή V̇Ο2MAX , όπου η V̇Ο2 δεν αυξάνεται, πλέον, με αύξηση της WR. Ενώ η καλή προσπάθεια V̇Ο2 peak δεν διαφέρει με διαφορετικές κλίσεις της ράμπας, η WRMAX είναι προοδευτικά μεγαλύερη με αύξηση της ταχύττηας κυλίσεως. Αυτό πρέπει να παίρνεται υπ όψη όταν επιλέγεται ένα ποσοστό % WRMAX για το επακόλουθο πρόγραμμα σταθερής WR.
Οι διαταραχές που καταγράφονται στις απαντήσεις V̇Ο2 κατά βάση απαντούν ανεπάρκειες του καρδιαγγειακού συστήματος. Επομένως, χαμηλά προσαρμοσμένος άλλά κατά τάλλα υγιής εξεταζόμενος τυπικά εμφανίζει χαμηλό V̇Ο2 PEAk και θL αλλά φυσιολογικό ΔV̇Ο2 / ΔWR.
Ασθενείς με πνευμονοπάθειες, άλλες εκτός των πνευμονικών αγγειακών παθήσεων εμφανίζουν μια απάντηση στην κατανάωση Ο2, V̇Ο2 , παρόμοια με εκείνη των αγύμναστων –που διάγουν καθιστή ζωή- αλλά με V̇Ο2 pEAK ακόμη περισσότερο χαμηλή, δηλαδή, όπως εκείνη που παρατηρείται σε ασιθενείς με παθολογική μηχανική της αναπνοής. που ορίζει την ανοχή στην άσκηση. Ασθενείς με καρδιοπάιθειες, περιφερικές αγγειοπάθειες, ή πνευμονικές αγγειοπάθειες, από την άλλη, επίσης συχνά εμφανίζουν χαμηλή κλίση V̇Ο2 –WR καθ΄όλη τη διάρκεια της βαθμιδωτής δοκιμασίας.
Οι ασθενείς με ισχαιμία του μυοκαρδίου συνήθως εμφανίζονται με σχεδόν φυσιολογική κλίση αποκρίσεως σε όλη την έκταση χαμηλών WR που, μειώνονται σε συμφωνία με την εμφάνιση των ΗΚΓ αλλοιώσεων – εύρημα που διακριβώνει ισχαιμία του μυοκαρδίου.