Οι μετρήσεις αυτές είναι εύκολες να παραληφθούν, αλλά η αξιολόγησή τους είναι άκρως δυςσχερής. Όπως περιγράφτηκε στα προηγούμενα, η PET CO2 φυσιολογικά αυξάνεται προοδευτικά, με την αύξηση της WR, μέχρι του σημείου θL (εικόνα 6) και μετά σταθεροποιείται με την αύξηση της WR στην περιοχή της ισοκαπνικής ρυθμίσεως (ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η αύξηση του Pv̅CO2 αντιρροπείται από τη μείωση του ΤΕ) και ακολούθως μειώνεται όταν εκδηλώνεται ο αντιρροπιστικός υπεραερισμός. Η PET CO2 αντίθετα, μειώνεται προοδευτικά μέχρι του σημείου θL, στο οποίο αρχίζεινα αυξάνεται συστηματικά καθώς ο ρυθιμός αυξήσεως της V̇Ε υπερβαίνει εκίνην της PET CO2 V̇Ο2, δηλαδή, δεν υπαρχει ‘ισοόξη’ αντιστοίχιση με την ισοκαπνική περίοδο.
Η μέση PaCO2 εν τούτοις, διαφέρει από την μέση PΑCO2 ως αποτέλεσμα διαταραχών V̇/Q̇ ή/και δεξιάς –προς-αριστερά- δαφυγής που οδηγεί σε μείωση της PET CO2 που είναι, συνήθως, μικρότερη της PaCO2 σε ασθενείς με ΧΑΠ ή πνευμονικές αγγειοπάθειες, για παράδειγμα. Κατά συνέπεια, το PET CO2 που είναι χαμηλότερο της PaCO2 κατά τη διάρκεια κοπώσεως ή ακόμη και ίσο με αυτό, είναιενδεικτικό διαταραχής στην ανταλλαγή αερίων.