Ο καρδιακός ρυθμός, κατά τη διάρκεια της κοπώσεως είναι συνάρτηση της καταναλώσεως Ο2, V̇Ο2 μέχρις ενός εξαρτώμενου από την ηλικία μέγιστου που κυμαίνεται περίπου: ”220-ηλικία”, αλλά με ευρεία ασταθερή απόκλιση, περί το 10 /min. Η κλίση της σχέσεως είναι αρνητική σχέση της φυσικής ακταστάσεως. Καθώς αυτή η γραμμική σχέση έχει θετικό σταθερό όρο στον άξονα της καρδιακής συχνότητας, το Ο2 παλμού (ώση οξυγόνου), (Ο2 P = V̇Ο2 / ΗR), αυξάνεται καθ’ υπερβολή, με την αύξηση της WR. Η φυσιολογική τιμή του Ο2 παλμού είναι 2.5 - 4.0 mL/παλμό. Αλλά η Ο2Ρ έχει περαιτέρω ενδιαφέρον καθώς ισοδυναμεί αριθμητικά με το γινόμενο του όγκου παλμού και της αρτηριοφλεβικής διαφοράς περιεκτικότητας Ο2. Έτσι, εάν το Ο2 Ρ δεν καταφέρει να αυξηθεί με αύξηση της WR τότε ή και οι δύο παράμετροι είναι σταθερές ή μία αυξάνεται, ενώ μειώνεται η άλλη – σε οποιαδήπτε περίπτωση, λόγω καρδιαγγειακής διαταραχής. Ο ρυθμός υπό τον οποίο αυξάνεται το Ο2 Ρ δεν είναι μόνο παθολογικά χαμηλός αλλά στην πραγματικότητα καθίσταται επίπεδος σε ασθενείς με καρδιαγγειακές διαταραχές, όπως η καρδιακή ανεπάρκεια, υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, και νόσο των στεφανιαιών, και, επίσης, ασθενείς με σημαντική παθολογία των πνευμονικών αγγείων.
Δείκτης οξυγόνου, δΟ2. Ο δΟ2 είναι μια υπολογιζόμενη παράμετρος και ισούται: δΟ2 = [fiO2 X MAP X 100]/PaO2, όπου fiO2= μείγμα εισπνεόμενου αέρα. Εισπνοή αέρος δωματίου στην επιφάνεια της θάλασσας, ο fiO2 ισούται με 0.21. ΜΑΡ= μέση πίεση αεραγωγών, και PaO2 = αρτηριακή μερική πίεση οξυγόνου.